Żydowska Pomoc Społeczna robiła, co mogła, aby...

Żydowska Pomoc Społeczna robiła, co mogła, aby pomóc ludziom wygnanym z prowincji do getta, lecz fundusze były skromne, a potrzebujących opieki było coraz więcej. Biedacy ci byli więc skazani na zagładę, a Niemcy, zacierając ręce, sprawdzali na cmentarzu procent śmiertelności i ciągle mówili „wenig, wenig” (tłum. mało, mało).

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)