Po nakryciu ich przez żołnierzy Wermachtu, Teo...

Po nakryciu ich przez żołnierzy Wermachtu, Teofila Klinger, Michał Kurz-Kowalski i Michał Bieniek znajdują kryjówkę w zburzonym domu. Wchodzą po drabinie na strych, śpią tam w niewielkiej budce; jest ciasno, ledwo się mieszczą we trójkę. „Był piecyk, rura, paliliśmy, drzewa nie brakowało, mieliśmy trochę jedzenia…” Jest pompa, zamarza jednak, rozpuszczają wodę ze śniegu. Nocą schodzą do piwnicy szukać jedzenia, widzą śpiących Niemców. Słychać strzały artyleryjskie. Bieniek przerażony, chowa się w kominie, w zburzonej willi wuja. Raz dziennie spotykają się w kuchni i gotują zamarznięte ziemniaki. Teofila widzi przez szparę dużą grupę żołnierzy z kilofami. Dostrzega polskie rogatywki. Michał wybiega z budynku, spotyka oficera i oddział polskiego wojska. „Oficer, proszę pani, to był Żyd z Żelaznej Bramy”. Oficer każe dać Michałowi jedzenie, ale ten nie jest w stanie jeść. Pokazuje mu też piwnicę, z której uciekli Niemcy „i tam leżały na stolnicy pierożki. Można je było sfotografować. Cała stolnica pierożków”. Idą do Bieńka, który nie chce wyjść z komina, nie wierzy, że już może to zrobić.