Po likwidacji placówki żydowskiej na Okęciu dr...

Po likwidacji placówki żydowskiej na Okęciu dr Maksymilian Klawier przyszedł 21.09.2943 r. do Piotra Rudnickiego z prośbą o schronienie. Nie miał żadnych zasobów. Rudnicki urządził mu skrytkę na strychu. Dostarczał mu jedzenie, wynosił nieczystości. Ukrywał go również przed wszystkimi domownikami. Dr Klawier przetrwał u Rudnickiego do wybuchu powstania warszawskiego. W listopadzie 1943 r. Rudnicki przyjął do kryjówki dr Bolesława Raszkesa, który musiał opuścić poprzednią kryjówkę z powodu niebezpieczeństwa dekonspiracji. W marcu/kwietniu 1944 r. na dwa miesiące dołączył dr Dawid Szymel. W maju 1944 r. dołączył Kazimierz Libin, i przebywał do lipca. Od pewnego momentu w opiekę nad ukrywanymi włączył się dr Tadeusz Stępniewski, który ułatwiał aprowizację i dostarczał pomoc finansową od Komitetu Żydowskiego.

Relacja Piotra Rudnickiego w „Ten jest z ojczyzny mojej”.