Pewnego ranka ktoś puka do drzwi mieszkania Fi...

Pewnego ranka ktoś puka do drzwi mieszkania Fidlerów. Abram, Bella i Renia Apelkir chowają się do zabudowanej wnęki, gdzie jest licznik gazowy. Pani Fidler, która zwykle pyta, kto puka, tym razem otwiera drzwi bez pytania. Na progu stoi dwóch inkasentów gazowych. Idą w kierunku niszy, otwierają drzwi szafy i widzą całą rodzinę Apelkirów w piżamach. Po chwili zaskoczenia, Barbara nie tracąc zimnej krwi odgrywa scenkę, udając, że Apelkirowie schowali się ze wstydu: „Nie wygłupiajcie się, zachowujecie się jak dzieci, wychodźcie!”. Inkasenci nie są szczególnie zdziwieni obecnością Apelkirów w szafie; twierdzą natomiast, że licznik musi być pod obserwacją, zapisują adres. Fidler jest przestraszony, chce, żeby Apelkirowie się wyprowadzili. Abram tłumaczy mu, że źle będzie wyglądało, gdyby nagle zniknęli, skoro już wiadomo, że mieszkają u Fidlerów. Proponuje natomiast, by Fidler dorobił dodatkowy klucz na strych. Odtąd Apelkirowie i Barbara mają dyżury przy oknie: obserwują zza firanki podwórko. W razie wizyty Niemców mają natychmiast uciekać na strych. Fidler zgadza się na takie rozwiązanie. Jednak w ciągu wielu następnych miesięcy korzystają z niego tylko dwa razy.