Mirla Hermelin przytacza relacje, opisujące tr...

Mirla Hermelin przytacza relacje, opisujące tragiczne losy dzieci w getcie, które błąkają się wygłodzone, próbują się przedzierać na stronę aryjską, by wyżebrać kawałek chleba. Na ogół są wyłapywane przez żandarmerię. Czasem jednak policjanci litują się nad nimi. Dzieci opowiadają Mirli, jak schowały się w beczce, w piwnicy. Żydowski policjant znalazł je, zakrył jednak z powrotem beczkę i odszedł. Mirla pomaga dzieciom w miarę możliwości, niektóre wspiera kawałkiem chleba i herbatą. Wspomina, jak w czasie blokady na Lesznie ukryła się z innymi lokatorami w skrytce na strychu. Chwilę później chce do nich dołączyć kobieta z niemowlęciem. Pozostali Żydzi nie chcą jej jednak wpuścić, z obawy, że dziecko płaczem zdradzi kryjówkę. Pozwalają jej wejść pod warunkiem, że w razie gdyby dziecko zaczęło płakać sama je udusi. Policja szuka ukrywających się, dziecko zaczyna płakać. Matka ucisza je, narzucając na nie koce, płaszcze. Dziecko milknie. Kiedy zagrożenie mija, okazuje się, że dziecko zsiniało, ale jeszcze żyje. Kilka dni później Niemcy zabijają i matkę, i dziecko.