Matka Jany zawiozła ją podmiejską kolejką do m...

Matka Jany zawiozła ją podmiejską kolejką do miejscowości podwarszawskiej; znalazły się w domu eleganckiej kobiety, u której Jana miała spędzić kilka letnich miesięcy. Jej matka po krótkiej rozmowie z panią domu pożegnała się. Gospodyni była żoną oficera, jej mąż był w obozie jenieckim. Duży, biały dom otoczony był obszernym ogrodem. Kobieta oprowadziła Janę po domu, wypełnionym książkami, Janie oczywiście miało być wolno czytać dowolną z nich. Dostała swój własny pokój; była szczęśliwa. Gospodyni oczekiwała ewentualnej drobnej pomocy w domu i ogrodzie. Wieczorem miało przyjść kilku gości, Jana pomogła gospodyni nakryć stół. Pojawiło się trzech panów, jeden z nich był w oficerkach, Jana nie miała wątpliwości, że są wojskowymi. Jana przyniosła zupę w wazie, pani domu przedstawiła ją, jako córkę przyjaciół, podała też jej prawdziwe imię i nazwisko. Jeden z gości zaczął wypytywać Janę o ojca, czy miał na imię Jan. Jana potwierdziła. Mężczyzna twierdził, że dobrze zna ojca Jany; zapytał, co się z nim teraz dzieje. Jana odpowiedziała, że nie wie, ojciec nie wrócił z wojny. Na co gość skwitował, że pewnie przeżywają ciężkie czasy, bo przecież są Żydami. Zapadło milczenie, pani domu zmieniła temat. Jana, nauczona doświadczeniem, nie zareagowała w żaden sposób, patrzyła w talerz. Następnego dnia gospodyni powiadomiła ją, że musi niestety się wyprowadzić.