Matka Elżbiety Jeziorskiej ma niewielką cukier...

Matka Elżbiety Jeziorskiej ma niewielką cukiernię na Twardej, w pobliżu ogrodzenia getta. Elżbieta, mająca w tym czasie sześć – siedem lat widzi grupki dzieci żydowskich, próbujących wrócić do getta ze znalezionymi resztkami żywności. Czasem nie udaje im się przejść przez drut kolczasty, strażnicy biją je pałkami, druty rozrywają ubranie, resztki żywności rozsypują się po ziemi. Elżbieta i jej rówieśnicy zaczajają się w pobliżu płotu i kiedy nikt nie widzi przerzucają na stronę getta cukierki i herbatniki. Są też znajome dzieci żydowskie, które przychodzą do bramy przy cukierni, Elżbieta za wiedzą matki robi skromne kanapki – chleb z wodą i cukrem, chleb z marmoladą lub z margaryną – i karmi dzieci. Potem ona i inne dzieci polskie wypatrują z bramy strażnika, dając w odpowiedniej chwili znak dzieciom żydowskim, że mogą biec do getta.