Ksiądz Kazimierz, który ukrywał się wraz z Żyd...

Ksiądz Kazimierz, który ukrywał się wraz z Żydami w bunkrze pod domem przy ulicy Franciszkańskiej, od pewnego czasu czuł się coraz gorzej. Narzekał coraz częściej na bóle brzucha. Kiedy pewnej nocy ksiądz nie podniósł się ze swego legowiska, by pójść z innymi na poszukiwanie jedzenia, zaniepokoiło to wszystkich poważnie. Icchak, niedoszły lekarz, dotknąwszy rozpalonego gorączką chorego, wyraził przypuszczenie, że ksiądz jest chory na tyfus. Diagnoza, niestety, okazała się prawidłowa. Był to tyfus brzuszny. Szansa, że pozostali mieszkańcy bunkra zarażą się od księdza była prawie 100%. Po długich dyskusjach wszyscy jednogłośnie postanowili, mimo towarzyszącego wszystkim strachu o własne życie, zaopiekować się chorym. Z kolejnej nocnej wędrówki Icchak (który studiował medycynę) z Danielem (który w jakiejś piwnicy widział rozrzucone lekarstwa) przynieśli zastrzyki, które mogły pomóc choremu. Ksiądz, gdy Icchak chciał mu zrobić pierwszy zastrzyk, zaczął się bronić. Bał się, że towarzysze jego niedoli chcą go zabić. Reakcja księdza zaskoczyła wszystkich. Postanowiono zrobić jednak ten zastrzyk, za wszelką cenę, nawet przy użyciu siły. Na szczęście ksiądz dał się przekonać i, drżąc ze strachu, wyciągnął do Icchaka ramię. Po drugim zastrzyku, wykonanym dzień później, ksiądz poczuł się dużo lepiej. Stan jego polepszał się z dnia na dzień.