Icchak, który pełnił dyżur przy otworze prowad...

Icchak, który pełnił dyżur przy otworze prowadzącym na zewnątrz bunkra usłyszał odgłosy niecodziennych przemieszczeń dookoła gruzów przysypujących bunkier. Słychać było szczekanie psów i liczne kroki. Ludzie w bunkrze byli porażeni strachem. Trwało to kilka godzin. Nagle wszystkich ogłuszył potężny wybuch. Mieszkańcy bunkra rzucili się do otworu prowadzącego do kanałów sądząc, że Niemcy postanowili wysadzić bunkier. Dopiero gdy nastąpił drugi wybuch, ludzie z bunkra zrozumieli, że dochodzą one nie z góry lecz od bocznej ściany wychodzącej na ulicę. Następnie usłyszano spanikowane krzyki ludzi, które stopniowo zaczęły się oddalać a chwilę później wszystko umilkło i zaległa całkowita cisza. Po kilku godzinach wszyscy odetchnęli sądząc, że niebezpieczeństwo minęło i wtedy bunkier nagle został wypełniony duszącym gazem. Wszyscy znowu wybiegli do kanału by być jak najdalej od gazu. Po jakimś czasie wrócili do bunkra. Jeszcze czuć było dziwny zapach. Gdy Icchak podniósł cegłę przykrywającą wyjście z bunkra, na ulicy była noc, cisza, ani śladu ludzkiego istnienia, dookoła gruzów leżał nietknięty śnieg. Biały śnieg uniemożliwiał wychodzenie na nocne poszukiwanie jedzenia. Ludziom w bunkrze zaczął grozić głód. Piątego dnia śnieg zaczął topnieć. W nocy Chaim i Ichak wyszli by, przede wszystkim, znaleźć jakieś wytłumaczenie wybuchów i pojawienie się gazu w bunkrze. Okazało się, że z pobliskiego domu wynoszono duże gąsiory z chemikaliami. Prawdopodobnie dwa z nich stłukły się (wszędzie było pełno potłuczonego szkła ) i poparzyły niosących a wyciekająca ciecz wydzielała duszący zapach.