Henryk Rudnicki był naocznym świadkiem wyjazdu...

Henryk Rudnicki był naocznym świadkiem wyjazdu trzeciej grupy z Hotelu Polskiego. 13 lipca 1943 roku o godz. 8 rano żandarmeria obstawiła hotel, podwórza, schody i ulice przed hotelem. Godzinę później wjechały na podwórze hotelu pierwsze ciężarówki celem zabrania wyjeżdżających. Wszystko odbyło się w spokoju, bez pośpiechu, w należytym porządku. Samochody odwoziły na dworzec pasażerów, wracając po tym po następnych. To trwało do godz. 13 – wyjechało ponad 600 osób podzielonych na dwie grupy: 1) Palestyna, 2) Południowa Ameryka. W hotelu zostało ponad 400 Żydów.

302/49

Henryk Rudnicki
ur. 1899?

Historia martyrologii i wykończenia getta warszawskiego anno domini 1942

Opis akcji deportacyjnej latem 1942 r., organizacja tzw. szopów, udział Żydowskiej Służby Porządkowej w przeprowadzaniu wysiedleń.
Losy autora: 16 VIII 1942 r. znalazł się z żoną na Umschlagplatzu, udało mu się wydostać, natomiast jego żona została wywieziona do obozu zagłady. Opis obozu zagłady w Treblince.
Selekcja mieszkańców getta w tzw. kotle we wrześniu 1942 roku. Warunki życia w getcie szczątkowym. Powstanie w getcie warszawskim. Obraz powstania w polskiej prasie konspiracyjnej i opinie Polaków o powstaniu. Ujawnienie mordu katyńskiego (autor uważa Katyń za niemiecką prowokację). Położenie Żydów ukrywających się po tzw. aryjskiej stronie. Afera Hotelu Polskiego. Refleksje nad dziejami narodu niemieckiego.

Autor opuścił getto w styczniu 1943 r., pisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Opis obozu zagłady w Treblince (uzupełniony w grudniu 1944 r.) i powstania w getcie nie opierają się na bezpośrednim świadectwie autora. Brak strony zawierającej plan Umschlagplatzu. Pamiętnik został przekazany do Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej w 1946 r. przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych