18 kwietnia 1943 r. osoba stająca na warcie do...

18 kwietnia 1943 r. osoba stająca na warcie donosi mieszkańcom bunkra przy Miłej 61, że oddziały ukraińskie, litewskie i prawdopodobnie łotewskie otaczają mur getta; nazajutrz wartownik donosi, że oddziały wkroczyły do getta; mieszkańcy bunkra barykadują się w środku; słychać żołnierzy w sklepie nad bunkrem; jest ciemno, bo wyłączono prąd; w następnych dniach wokół bunkra wybuchają pożary; strażacy najpierw gaszą ogień, ale potem zajmują się rabowaniem domów; 23 kwietnia budynek przy Miłej 61 staje w ogniu; zadymienie sprawia, że mieszkańcy bunkra uciekają tymczasowo do sąsiednich piwnic; panuje ciasnota, brak tlenu powoduje, że gasną świece; jakiś ojciec dusi płaczące dzieci – własne i troje innych; Wargonowie wracają do bunkra; potem dowiadują się, że mieszkający nad nimi mieszkańcy syjonistycznego kibucu, założonego w ostatnich tygodniach przed likwidacją getta skaczą z okien, ratując się przed ogniem; żar z góry sprawia, że sklepienie bunkra nagrzewa się i temperatura w środku wzrasta do ok. 50 st. Celsjusza; w nocy mieszkańcy wychodzą odetchnąć i porozmawiać z mieszkańcami sąsiednich domów; pod koniec drugiego tygodnia akcji Niemcy odkrywają sąsiedni bunkier (Bunker of Kahan) i wyprowadzają jego mieszkańców na Umschlagplatz; którejś nocy okazuje się, że ludzie gromadzą się przy włazach do kanałów kontrolowanych przez zbirów powiązanych z polskimi kanalarzami; ok. 30 kwietnia ojciec Alexa zaczyna negocjacje w sprawie wyprowadzenia syna z getta; Alex chowa w butach i pod podszewką płaszcza 40 złotych rubli, 20 dolarów i 500 złotych; o 1.00 w nocy żegna się z rodzicami; ostatnie słowa ojca brzmią: „Czy jeszcze się kiedyś zobaczymy? Czy wrócisz?”.