Imię: Rachela Nazwisko: Zonn

Pochodziła z wileńskiej rodziny kupieckiej. Dom był chłodny emocjonalnie. Skończyła studia na uniwersytecie w Wilnie. Wyszła za mąż za protestanta Włodzimierza Zonna  i dla niego ochrzciła się przed ślubem. Miała jedną córkę Lidię. W 1938 r. wyjechali do Warszawy. Mąż zaczął pracę obserwatorium, rodzina zamieszkała na terenie obserwatorium. Mąż został zmobilizowany w 1939 r., trafił do oflagu w Munrau. Rachela z z córką mieszkały na terenie obserwatorium do 1941 r. Na skutek działań kierownika obserwatorium, prof. Kamińskiego, musiały się wyprowadzić. Prof. Pieńkowski wynajął im pokój w Instytucie Fizyki na Hożej. Były tam pod specjalna opieką. Utrzymywały się z żołdu, który przysyłał im mąż z oflagu, oraz z pieniędzy jakie by dostawał jako pracownik uniwersytecki. Tajny uniwersytet zorganizował prof. Pieńkowski i wypłacał Racheli niewielkie pieniądze. To wystarczało na skromne życie. Uczyła córkę w domu czytać i pisać. W 1943 r., kiedy Niemcy zajęli instytut, wyprowadziły się na Malczewskiego do willi przyjaciela męża z oflagu, Jerzego Sołtana. Tam mieszkały w jednym z wynajętych pokoi, zarządzała willą Hanna Borucińska, narzeczona Sołtana. Tam mieszkały do powstania warszawskiego. W czasie powstania ukrywały się razem ze wszystkimi mieszkańcami w piwnicy willi. Po wysiedleniu, trafiły do Pruszkowa, a potem do Wolbromia, pod opiekę RGO. Zostały wysłane na wieś, do Zagórowa, tam doczekały wyzwolenia. Rachela zmarła w 1948 r.