Imię: Krystyna Nazwisko: Zarzycka

Urodziła się w zasymilowanym domu, ojciec był weterynarzem. Pomimo tego, ojciec nie pozwalał jej spotykać się z gojami. Chodziła do szkół żydowskich, nie miała kontaktu gojami. Pierwszych gojów poznała kiedy leżała w szpitalu. W 1939 r. został zburzony jej dom na Pańskiej, kilka dni przeżyli w piwnicy na landrynkach, które miała przy sobie. Potem zamieszkała z rodzicami i 1,5 rocznym siostrzeńcem Marianem w pokoju na Ogrodowej. Pracowała w firmie Polonia Luxusowe produkującej żyletki. Odkupiła od właściciela uszkodzone żyletki, sprzedała do Rosji. W 1942 r. popełniła samobójstwo jej siostra Sabina, skacząc z okna na Chłodnej, osierociła małego synka. 5 sierpnia tego roku, Krystyna wyszła z getta razem z siostrą Zofią i siostrzeńcem. Wynajęła mieszkanie w Wołominie i umieściła tam rodzinę. Pomógł jej komisarz policji IX posterunku, Szymkowski, który siadał na balkonie w mundurze. Sama zamieszkała początkowo u przyjaciółki Ireny Myszki. Później wyjechała do Lwowa do siostry Zofii. Tam, razem z Jurkiem Błaszkowskim, stworzyła firmę zajmującą się wyrabianiem fałszywych dokumentów Żydom wyciąganym z getta lwowskiego. Ubierała ich porządnie i przewoziła pociągiem przez Kraków do Warszawy. Wprowadzała ich do getta warszawskiego przez ukryte przejścia, za opłatą : przez okno na ul. Przejazd, przez sień i trzepak na ul. Ogrodowej i Białej. Pewnego razu, w grudniu 1942 r., kiedy pojechał za nią ktoś inny, była wpadka i wszyscy zostali rozstrzelani. Zawiesili tę działalność, ale przewieźli w ten sposób ok. 100 osób w 10-11 turach. Kupiła stragan, później rykszę. Rykszą jeździł mąż Zofii z kolegą. 1944 r. wyjechała do Kopczyńca na Ukrainie, pracowała w szpitalu. Przywoziła z Lublina leki na rzeżączkę dla żołnierzy radzieckich. Chciała pójść na medycynę, ale nie miała jeszcze matury. Wróciła do Polski transportem repatrianckim w 1945 r. Zatrzymała się w Łowiczu, pracowała jako pielęgniarka. Wróciła do Warszawy, skończyła studia dziennikarskie.