Imię: Sabina Nazwisko: Wylot

W Łodzi mieszkała na ulicy Śródmiejskiej z matką Belą z domu Dawidowiczi, ojcem Szają Kleinlererem i siostrą Felicją. Jesienią 1939 roku lub na początku 1940 roku zmuszona do opuszczenia mieszkania wraz z rodziną przeniosła się do Warszawy na ulicę Twardą 22 lub 20, później na ulicę Twardą 5 na teren getta, gdzie zmarł z głodu jej ojciec. W ostatnim czasie swojego pobytu w gettcie została przeniesiona na ulicę Krochmalną do wspólnych pomieszczeń zbiorowych. Głód i nędza zmusiły ją do nielegalnego przechodzenia po żywność na \"aryjską\" stronę. Z zebranymi i wyżebranymi pieniędzmi przedostawała się pod murami getta w celu zdobycia jakiejkolwiek żywności (mąki, kaszy, cebuli czy kartofli). W czasie kolejnego przejscia została złapana wraz z kilkoma innymi chłopcami w rejonie ulicy Żelaznej. Jako jedyna ocalała, dzięki pomocy granotowego policjanta, który wmówił pozostałym żandarmom że nie jest Żydówką. Pozostali chłopcy prawdopodobnie zostali rozstrzelani. Ze względu na strzeżenie przejść w murach nie mogła wrócić do getta. Pozostając bez opieki przez kilka dni ukrywa się w różnych zakamarkach na terenie miasta. Po dotarciu na Mokotów na ulicę Skrzetuskiego zatrzymuje się tymczasowo u Danuty i Jerzego Downarowiczów zaangażowanych w działalność konspiracyjną i pomoc Żydom. Na skutek donosu zostaje zmuszona przenieść się do państwa Bokusów na Służew. Tam także przebywa krótko z powodu kolejnego donosu na jej osobę. Następnie zamieszkuje na ulicy Siewierskiej 14 u państwa Komorowskich. Kiedy zostaje rozpoznana jako Żydówka przez jednego chłopca, który również w gettcie szmuglował żywność zmienia po raz kolejny miejsce pobytu. U sióstr Komorowskich - Marii i Zofii na ulicy Koszykowej 29 pozostaje do Powstania Warszawskiego. W jego trakcie zaangażowana w pomoc walczącym przenosi podziemnymi przejściami i przekopami zboże z Zakładów Piwowarskich. W 1944 roku przymusowo opuszcza Warszawę. Zostaje osadzona w obozie w Pruszkowie, Łambinowicach, Leerte, Sprunge i Hamelun. Następnie zostaje zabrana na przymusowe roboty do Eldagsen. Tam pod panieńskim nazwiskiem Danuty Downarowicz funkcjonowała jako jej siostra. Do końca wojny ciężko pracował w Niemczech. Do Polski powróciła w 1945 roku, gdzie nie odnalazła nikogo ze swojej rodziny.

Opracowano na podstawie tekstu autorstwa Sabiny Wylot; s. 130-132 (w:) Dzieci Holocaustu Mówią..., t. 1