Imię: Henryk Nazwisko: Wróblewski

W czasie okupacji odnalazł w getcie w Częstochowie Janusza Czaryskiego (szwagra?). Początkowo pomagał mu materialnie i zastanawiał się jak go wyciągnąć z getta. Kiedy Czaryski został skoszarowany w obozie na terenie fabryki "Hasag", zrealizował swój plan. Nawiązał znajomość z jednym z majstrów niemieckich i przy jego pomocy wyciągnął z obozu sześć osób. Umieścił ich w bunkrze w swoim domu we wsi Rzeki (Rzeki Wielkie) koło Kłomnic. Do bunkra dołączyło jeszcze pięcioro mieszkańców okolicznych, ukrywających się Żydów. W domu tym oficjalnie mieszkał Henryk. Trudno było ukryć zaprowiantowanie dla tak dużej ilości osób. Po pewnym czasie domem zaczęły interesować się bandy żądające wydania Żydów. Na szczęście bunkier był dobrze ukryty. W kwietniu 1943 r. Henryk, przy pomocy żony (?) przewiózł swoich podopiecznych samochodem ciężarowym, w dwóch ratach, do Warszawy i okolic. W samochodzie z ładunkiem węgla było podwójne dno, schowek. Część podopiecznych umieścił m. in. w Pustelniku pod Warszawą. W Warszawie często musiał zmieniać im miejsca pobytu. Środki na pomoc dostawał od dwóch ukrywanych braci, którzy mieli magazyn z towarami. Reszta podopiecznych nie miała żadnych środków.
Osoby przebywające w bunkrze w Rzekach: Abe Wolski, Icek Wolski, Froim Majerowicz, Henryk Majerowicz, Pola Buzyn, Janusz Czaryski, Lusia Diament, Eda Działowska. Pierwszych sześć osób uciekło z obozu pracy "Hasag", dwie kobiety dołączyły do bunkra z Częstochowy.
Pomagał również Annie Grajpner.