Imię: Alina Nazwisko: Winawer

Urodziła się w zamożnej rodzinie w Łodzi. Ojciec, Abram Adolf Goldfaber był szanowanym technikiem budowlanym i często rozjemcą w sprawach żydowskich. Matka, Helena z domu Kosches pochodziła z zamożnej krakowskiej rodziny. Alina miała starszą o 8 lat siostrę Ninę. Chodziła do prywatnej polskiej szkoły. Przed jej maturą w 1936 r. zmarł ojciec. Po maturze wyjechała do Warszawy, zamieszkała u młodszego brata ojca, Maurycego Goldfarba, studiowała chemię na Politechnice Warszawskiej. Ukończyła 3 rok studiów w 1939 r. Pod koniec sierpnia tego roku, matka wyjechała na stałe do Izraela. Zostały z siostrą same. Mąż siostry, Dawid Epstein wyjechał we wrześniu na wschód a na początku listopada przysłał przewodnika po żonę i szwagierkę. Dotarli do Lwowa. Tam Alina podjęła studia, mieszkała w akademiku. Po wkroczeniu Niemców, w grudniu 1941 r. przyjechała do Warszawy, zamieszkała na Pańskiej u rodziców szwagra. Alina zaczęła dawać prywatne lekcje, za bardzo niewielkie pieniądze. Po rozpoczęciu pierwszych akcji wysiedleńczych, wyszła za mąż pro forma za Jerzego Winawera, pracownika gminy, w nadziei, że rodziny pracowników gminy zostaną uratowane. Po likwidacji małego getta, zamieszkała u swojego stryja Maurycego na Smoczej 19 i pracowała w jego składzie (?). W akcji na Miłej we wrześniu 1942 r. została zabrana jej siostra. Alina, dzięki szwagrowi, wyszła z getta 15.01.1943 r. z placówką. Po drugiej stronie czekał na nią kolega szwagra Adek Drozdowicz. Zaprowadził ją na Ciepłą 26, do 3-pokojowego mieszkania, które było własnością pracownika PASTy, Edwarda Szypińskiego. Po dwóch dniach tam spędzonych, przeniosła się do szwagra na Saską Kępę na Nurską. W niewykończonym mieszkaniu szwagier produkował szminki i tusze do rzęs. Dostała dokumenty po osobie zmarłej na nazwisko Michalina Prokopczuk. Tam mieszkała i pracowała 3 miesiące, aż zjawił się kontroler z elektrowni, który powiedział, że tu używa się prądu do gotowania, a to jest zabronione. Wtedy się wyprowadziła znów na Ciepłą. Mieszkała z 5-cioma innymi Żydami. Nie wychodziła z mieszkania, uczyła się angielskiego, czytała książki, uczyła się grać w brydża. Spędziła tam czas do powstania warszawskiego. W czasie powstania dom się spalił. Wszyscy przenieśli się na plac przy Waliców, potem w kilka osób wykopali sobie schron pod piwnicami gmachu Szkół Zgromadzenia Kupców Warszawskich na Prostej. Ukrywali się tam w 10 osób. Mieli tam kuchnię z kozą i kominem na zewnątrz, dobrze zaopatrzoną spiżarnię. Alina po jakimś czasie popadła w depresję, tak wpłynęła na nią strata siostry, która *była jej całym światem*. Siedzieli tam 103 dni. Alina wyszła z piwnicy kilkanaście dni po wyzwoleniu. Szwagier znalazł jakieś mieszkanie na Koszykowej, oszklił okna, zamieszkali tam w 13 osób. W marcu 1945 r. Alina wyjechała do Łodzi, zaczęła pracować. Wyszła za mąż.