Imię: Zofia Nazwisko: Szymkiewicz

Lekarka, mężatka. W 1943 r. zamieszkała z mężem inżynierem i 13-letnią córką w mieszkaniu Polaków na ul. Topiel 5. Miała wtedy ok. 35-40 lat. Mąż wyglądał na starszego. Razem z nimi ukrywały się dwie młode Żydówki. Początkowo były między nimi niesnaski w kuchni. Zofia przygotowywała posiłki dla rodziny. Później wszyscy doszli do porozumienia. Panie wspólnie ustawiały pasjanse. Tylko mąż Szymkiewicz ciągle był zdenerwowany. Właściel mieszkania kupił dużą szafę, która jedną część miała przeznaczoną dla lokatorów. Nie dawało to pełnego schronienia, ale miał nadzieję, że rewizje nie będą zbyt szczegółowe. W mieszkaniu nie było innych schowków. Kiedy wybuchło powstanie w getcie, otrzymywali gazetki opisujące sytuacje w getcie. Przezywali zagładę getta. Dobijanie się do bramy spóźnionych lokatorów i kroki na schodach wywoływały strach. Pewnego dnia przyszedł szantażysta, który dzięki p. Władysławowi, który akurat był u nich w domu, przyjął łapówkę. Kilkanaście dni później zjawili się trzej mężczyźni udający, że mówią po niemiecku. Właściciel mieszkania zrozumiał, że miejsce nie jest bezpieczne. Zofia z mężem i córką opuścili mieszkanie.