Imię: Marek Nazwisko: Szapiro

Marek Szapiro z rodziną (ojciec, matka, brat) przez 2 lata był ukrywany bezinteresownie przez Stefana i Janinę Petri. Ludzie ci przechowywali ich w trudnych warunkach, bez aryjskich dokumentów.
Do Wawra przewiozła ich samochodem ciężarowym Irena Wróblewska przy pomocy swego brata, a następnie utrzymywała z nimi pomocny kontakt przez dwa lata ich pobytu w ukryciu w Wawrze.
Wcześniej, przed utworzeniem getta i w czasie ich pobytu w getcie, rodzinie Szapiro bardzo pomagał Jan Wroński.
Z kolei w czasie ich ukrywania się w Wawrze pomógł im Paweł Szrotki, który wypożyczył rodzinie Szapiro maszynę dentystyczną dla przeprowadzenia leczenia zębów.

Uczęszczał do gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, gdzie zdał maturę. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytecie Warszawskim, które jednak przerwał wybuch II wojny światowej. Od listopada 1940 wraz z rodziną przebywał w getcie warszawskim, z którego uciekli na aryjską stronę w drugiej połowie 1942. Ukrywali się w schowku zbudowanym pod podłogą posesji Stefana Petri w Wawrze. Po zakończeniu wojny pracował w rozmaitych placówkach medyczno-badawczych i osiągnął kolejno stopnie doktora, doktora habilitowanego i docenta, specjalizując się w neurologii. W 1968 po antysemickiej nagonce, będącej następstwem wydarzeń marcowych, został oskarżony o znieważenie państwa i ustroju (podstawą był jego prywatny list, przejęty przez MBP). Został skazany na 3 lata więzienia, z czego odsiedział 9 miesięcy. W celi przebywał wraz z Jackiem Kuroniem. W 1970 wraz z żoną Anną i córkami Ewą i Małgorzatą wyemigrował do Szwecji i osiadł w Sztokholmie. Tam zmarł i został pochowany na Norra begravningsplatsen.
W 2005 wydano jego książkę "Moje szachowe życie", a w 2007 zostały wydane jego wspomnienia z okresu wojny "Nim słońce wzejdzie... Dziennik pisany w ukryciu 1943–1944." Był działaczem Polskiego Związku byłych Więźniów Politycznych i pasjonatem szachów. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Marek_Szapiro)