Imię: Stanisław Nazwisko: Rudnicki

Brał udział w obronie Warszawy. Po utworzeniu getta w Warszawie, uciekł z rodzicami do Rembertowa. W Rembertowie było getto otwarte. Po kilku tygodniach został złapany przez Niemców i umieszczony w dawnej fabryce pocisków, w której pracował do całkowitej likwidacji getta, w sierpniu 1942 r. W czasie likwidacji getta udało mu się ukryć i po kilku dniach przedostał się do getta warszawskiego. Odnalazł swojego kuzyna Jerzego Rudnickiego i zamieszkał u niego. Został skierowany do pracy w Ursusie, w fabryce na ul. Skierniewickiej, a później do fabryki Ursus. W fabryce, razem z kolegami, utworzył komórkę organizacji podziemnej, która zajmowała się sabotażem. Wstąpił też do ŻOB. Przemycał do getta żywność. Na początku 1943 r., na rozkaz ŻOB, pracownicy zaczęli przemycać do getta cement do budowy schronów, benzynę, materiały wybuchowe i części broni. Mieli polecenie chodzić do fabryki do ostatniej chwili. Po wybuchu powstania, Stanisław miał pod swoja opieką dwa schrony na Miłej, pod numerami 42 i 46, w których mieściło się ok. 150 osób. Kiedy domy, pod którymi mieściły się schrony, zostały spalone, a ludzie zostali przeniesieni, włączył się do walki. Brał udział w obronie wejścia do getta od strony Gęsiej. 8 maja, po upadku powstania, udało mu się, razem z kuzynem, wyjść z getta przy Okopowej róg Niskiej. Ukrywali się po stronie aryjskiej, na Grochowie, aż do wyzwolenia 17 września 1944 r. Po wyzwoleniu wstąpił do wojska i został wysłany na front.