Imię: Izabela Nazwisko: Owczarek

Pochodzi z zamożnego domu. Ojciec, studiował we Francji, był inż., prowadził filię Philips'a sprzedaje aparaty Rtg, typ europejczyka. Matka była dentystką, miała gabinet w tym samym domu. Dom był zamożny, sześciopokojowe mieszkanie na Królewskiej. Dom został zbombardowany 25.09.1939 r., wszyscy lokatorzy, 150 osób, zasypani w piwnicy. Przetrwali dzięki grubym stropom. Rodzina przeprowadziła się na kilka dni do biura ojca na pl. Piłsudskiego. Potem zamieszkali na Marszałkowskiej u koleżanki matki, Fani Frindson. Razem z nią przeprowadzili się do getta, do dwupokojowego mieszkania na Ceglanej 10. W getcie, obie z matką, przechorowały tyfus. Po likwidacji małego getta, przenieśli się, na krótko do siedziby firmy, w której pracował brat ojca, Stanisław. Tam rodziny pracowników siedziały głównie po podłogą. Przebywała tam krótko. Z getta wyszedł Stanisław, później Izabela z matką, przez Sądy. Rozdzieliły się z matką. Iza zamieszkała na miesiąc u pracownicy byłego biura ojca, Heni. Później trafiła na Kaczą, do mieszkania rodziny Bartczaków: matka, dzieci: Stefan, Mietek, Jasiek, Zosia, mąż Zosi Gołąbek i żona Stefana, Stefa. Gołąbek był granatowym policjantem, wyprowadzał Żydów z getta. Stefa Bartczak zaopiekowała się Izą i młodszym Józiem Rozenbachem. Mieszkanie Bartczaków było *punktem przerzutowym*, z którego Żydzi trafiali w inne miejsca. Pomieszczenie-przechowalnia mieściło się na tyłach domu, a w kuchni pędziło się bimber. Kiedy w 1943 r., Stefie i Stefanowi urodziła się córeczka Ela, przeprowadzili się z dziećmi do Michalina. Początkowo na letnisko, a później Stefa z dziećmi została, Stefan dojeżdżał z Warszawy. Stefa szmuglowała, Iza roznosiła towar po wsi, musiała tez zajmować się dziećmi, kiedy Stefy nie było.Po jakimś czasie, w 1944 r., Stefa z dziećmi przeniosła się do Chojnowa-Pilawy. Było już ciężej, głodno. Warszawa była odcięta, handel ustał. Stefa i Iza chodziły nocami kraść kartofle. Bartczakowa z dziećmi mieszkała tam już do końca wojny. Po wyzwoleniu, brat ojca, Stanisław Lewi odnalazł Izę i oddał ją do domu dziecka w Zatrzebiu koło Falenicy. Zaczęła naukę, po raz pierwszy miała przyjaciół w swoim wieku. Po wojnie, w 1945 r., z obozów wróciła jej matka i zabrała Izę do Łodzi. Nie wróciła do swojego nazwiska. Izabela skończyła wydział chemii, wyszła za mąż, ma jedną córkę.