Imię: matka ryksiarza z getta Nazwisko: nieznane

Córka Racheli i Srula. Kiedyś z bujnymi kruczymi włosami, korpulentna, całe życie ciężko pracowała. Jej mąż od 1940 r. mieszkał w Sosnowcu, a ona została z synem w Warszawie, w getcie. Syn ją utrzymywał. Kupił na spółkę z kolegą rykszę, i zarobki wystarczały na skromne życie. Chorowała na nerki i wątrobę, miewała bardzo ciężkie ataki. Miała 39 lat i była już zupełnie siwa, wychudzona. Kiedy zaczęło się wysiedlenie, syn codziennie zawoził ją w miejsce, gdzie nie spodziewał się wysiedleń. W ostatnim miesiącu wysiedleń w 1942 r. dostała się, razem z synem, do szopu na Świętojerskiej. W jednej z blokad szopu została pobita przez SS-mana pejczem w twarz. Chociaż w bramie Niemcy oddzielali ludzi starszych i słabych, jej synowi udało się ją przeciągnąć, biegiem, przez kontrolę. Zaczęło się nowe życie. Syn zaczął wykradać się nocami poza szop. Z tych wypraw przynosił różne rzeczy. Pewnej nocy został zastrzelony jego towarzysz. Zabroniła mu nocnych wypraw. Razem z synem przeszła kolejnych kilka selekcji, dzięki temu, że zawsze ciągnął ją za sobą.. Miała coraz częstsze ataki. W październiku 1942 r. syn wyszedł na stronę aryjską, zajął się handlem. Zarabiał bardzo dobrze, co tydzień przechodził do niej przez mur. Niczego jej nie brakowało. 22 listopada 1942 r. został postrzelony i aresztowany po aryjskiej stronie. Została sama. Brak wiadomości jak zginęła.