Imię: Irena Nazwisko: Nowakowska

Ojciec, Wolf Hurwic był buchalterem w prywatnej firmie. Matka Sonia z domu Merecka nie pracowała. Rodzina średnio religijna. Matka prowadziła kuchnię koszerną, przestrzegała szabasu. Ojciec miał kpiący stosunek, chodził do bóżnicy na Sądny Dzień. Miała starszego brata Józefa. Rodzice rozmawiali po polsku, rosyjsku i żydowsku. Ojciec zmarł w nocy w 1930 r. Brat musiał przerwać studia na Politechnice i zacząć zarabiać na rodzinę. Przed wojną studiowała historię na UW. We wrześniu 1939 r. zaczęła myśleć o wyjściu na wschód razem z rodziną. Do początku grudnia byli w Warszawie. Potem wyruszyli z synem dozorcy na Dworzec Wileński. Na dworcu zostali napadnięci przez jakichś ludzi, brat został pobity i wrzucony do pociągu, który właśnie podjechał. Janina z matką wskoczyły za nim. Syn dozorcy został na peronie z bagażami. Pociąg był pełen Żydów z Siedlec. Jechali 1,5 doby, do Białej Podlaskiej. Tam Niemcy wyrzucili wszystkich z pociągu, zaprowadzili na rynek i zapowiedzieli, że nikomu nie wolno stąd wyjechać. Przedtem zabrali ludziom wszystkie kosztowności i pieniądze. Hurwicowie mieli szczęście, bo zabrała ich do domu pani Feldman, matka dwóch córek. Mieszkali u niej kilka miesięcy, nie wiedzieli co robić dalej. Większość osób z pociągu nie miała żadnego lokum. Zimę spędzali na ulicy. Rodzina Feldmanów była bardzo serdeczna i gościnna. Pan Feldman wyszukał przewodnika, który przeprowadził Hurwiców do Brześcia. Irena i Józefem pojechali do Lwowa, matka dojechała później. Irena dostała pracę w Ossolineum. Józef pracował w wydawnictwie. Do czerwca 1941 r. była we Lwowie. Pojechała z matką i bratem do Kijowa, stamtąd do Charkowa, Frumze (Kirgizja), Swierdłowsk (Jekaterynburg). W Swierdłowsku połączyły się z bratem. Zaczęła pracę na Uniwersytecie, w katedrze slawistyki. Pracowała tam dwa lata. Brat pracował w fabryce jako chemik. Po wojnie, w 1945 r. pojechała do Moskwy. W 1946 r. przyjechała do Warszawy.