Imię: Ula Nazwisko: Nieznane

W getcie chodziła do szkoły pielęgniarskiej na Mariańskiej, w getcie. Była dziewczyną wielkiej piękności. Miała ciemne włosy, jasnoniebieskie oczy w ciemnej oprawie, białe zęby, wysoka. Co drugi, trzeci dzień ktoś przynosił dla niej bukiet czerwonych róż. Koleżanki z sypialni wieczorami rozmawiały o tajemniczym człowieku, zastanawiały się kto to, skąd te róże. Ona się nie odzywała. Kiedy likwidowano małe getto i szkołę na Mariańskiej, któregoś wieczoru przyszedł po nią jakiś mężczyzna, i ona z nim poszła. Był to młody człowiek, Żyd, syn bardzo bogatych kupców, którzy zginęli, ale zostawili mu wszystkie pieniądze w getcie i duży majątek po stronie aryjskiej. Zobaczył piękną Ulę w getcie, w mundurku pielęgniarskim i zakochał się. Wyszedł z getta. Wysłał po Ulę wynajętego człowieka. Zamieszkali na Pradze, on musiał się ukrywać, bo miał bardzo semicki wygląd. Ona ufarbowała włosy i zupełnie nie wyglądała na Żydówkę. Kiedy skończyły się pieniądze, razem z gospodynią mieszkania zajmowała się handlem, załatwiała żywność. W ten sposób utrzymywała jego i rodzinę gospodyni. Została przez kogoś rozpoznana, zadenuncjowana i trafiła na komisariat. Na komisariacie była urzędniczką Polka, antysemitka, która jednak, widząc jej urodę, poręczyła za Ulę, powiedziała, że ją zna. Kiedy skończyła się wojna, pani z komisariatu stała się członkiem rodziny, wychowywała dzieci Uli, a później wyjechała z jej rodzina do Izraela.