Imię: Karolina Nazwisko: Lemler

Urodzona w rodzinie kupieckiej. Najstarsza, miała dwóch braci. Ojciec miał sklep jubilerski w Krakowie na Grodzkiej. W domu mówiło się po polsku, ale dzieci prywatnie uczyły się hebrajskiego. Ukończyła ewangelicką szkołę powszechną z j. niemieckim, prywatne gimnazjum i romanistykę na UJ. W 1934 r. wyszła za mąż za adwokata. W 1939 r. cała rodzina, mąż, rodzice i bracia , wyjechali do Lwowa. Utrzymywali się głównie ze sprzedaży kamieni szlachetnych, które zabrał ze sobą ojciec. Na jesieni 1941 r. wrócili do Niepołomic, bo w Krakowie już było getto. Po 10 miesiącach kupili fałszywe dokumenty i pojechali do Warszawy. Zamieszkali w wynajętym pokoju na Szustra, w willi poleconej im rodziny Kamlerów. Wychodzili z domu, stołowali się na mieście w pobliskiej stołówce, Karolina chodziła do fryzjera. Po 8 miesiącach był pierwszy szantaż. Przyszedł cywil z granatowym policjantem. Spytali męża Karoliny czy jest Żydem, a kiedy się przyznał zażądali pieniędzy. Przy wyjściu poradzili, żeby zmienić adres. Zmieniła dokumenty. Starszy syn pani Kamlerowej znalazł im miejsce w willi w Pruszkowie u swojej kuzynki, wdowy Kuklińskiej. Tam wychodzili już tylko nocami do ogrodu. Od syna Kamlerowej mieli informację o zbliżającym się powstaniu. Postanowili wyjechać. Wynajęli pokój na Mokotowie z ogłoszenia. Piątego sierpnia 1944 r. zostali wysiedleni przez Niemców na Okęcie. Uciekli, schowali się w parterowym domku od ulicy. Był to domek parterowy byłego dozorcy, który się nimi zajął. Miał dwóch synów w powstaniu warszawskim. Mieszkali tam do 13 lutego 45 r. Potem wrócili do Krakowa, do dozorcy ich przedwojennego domu na Poselskiej. Dozorca, po wybuchu wojny zabrał ich rzeczy z mieszkania i przechowywał. Czasami przywoził im coś do Warszawy. Do końca wojny przechowali resztę. Autorka uważa, że dzięki nim, m.in. przeżyła wojnę. Nie chce podać ich nazwiska.