Imię: Jolanta Nazwisko: Kronsilber

Córka Mieczysława Kronsilbera, wnuczka Jakuba i Balbiny z domu Lewkowicz. W getcie mieszkała z rodzicami na Siennej, u siostry ojca. Często zmieniali mieszkania. Jej matka zmarła w getcie. W lipcu 1942 r. znalazła z ojcem schronienie w mieszkaniu, w którym był ukryty za szafą pokój. Ukrywało się w nim w dzień kilkanaście osób, wychodzili tylko nocą. Pod koniec sierpnia, Niemcy wygnali ją z ojcem, ciotką i kuzynem z budynku. Znaleźli się między ul. Dziką i Wołyńską, znaleźli schronienie na strychu jakiegoś domu na Wołyńskiej. Dom był pełen przerażonych ludzi, ale Niemcy ich nie wywozili. Ojciec z nią, ciotką i kuzynem, przeszedł, 19 września, kanałami na stronę aryjską. Po stronie aryjskiej była już siostra ojca, Hanna Frochman, która przygotowała dla nich kryjówkę. Często zmieniali kryjówki, było to bardzo kosztowne. Żyli biednie, często byli głodni. W kolejnym mieszkaniu, na Wilczej, była kryjówka za ścianą w łazience, do której trzeba było wczołgiwać się pod wanną. Za dnia siedzieli w kryjówce, ona i o rok młodszy kuzyn byli tak wyćwiczeni, że przez cały dzień nawet nie pisnęli. Wychodzili nocą rozprostować kości. Przetrwali pod wanną do powstania warszawskiego. W czasie powstania ukrywała się w piwnicy razem z innymi lokatorami. Po powstaniu ukrywała się z ojcem, ciotką i kuzynem w bunkrze na Wilczej. Nie mieli jedzenia. Kuzyn zmarł 30 grudnia 1944 r. Ona, ojciec i ciotka przeżyli w bunkrze do 17 stycznia 1945 r. Byli bardzo chorzy. Pomoc dostali od pewnego lekarza z ośrodka na ul. Wiejskiej, który zaczął ich leczyć. Ojciec nie odzyskał sił, zmarł na nowotwór kilka lat po wojnie. Wyjechała do Izraela.