Imię: Rachela Nazwisko: Honigman

Po wybuchu wojny Rachela Hönigman przyjeżdża z Ciechanowa do Stoczka Łukowskiego, gdzie mieszka jej syn. Po podpaleniu Stoczka przez Niemców Rachela z mężam docierają do Warszawy, zatrzymują się u krewnego, doktora Rapaporta. Córka Racheli z mężem wyjeżdża do Związku Radzieckiego. Niemcy kilka razy zatrzymują Rachelę, ale wychodzi z tego cało. Jedzie do Ciechanowa w grupie innych kobiet. Zostaje aresztowana przez Niemców. Zarzeka się, że nie ma pieniędzy ani kosztowności, Niemcy puszczają ją wolno. Wraca do Warszawy.

Po utworzeniu getta, Rachela i jej mąż płacą majstrowi Merensztejnowi za przyjęcie ich do szopu Oschmannana Nowolipkach 7, tam też mieszkają. Wspierają się nawzajem ze znajomymi. Kiedy zaczyna się Wielka Akcja Rachela i jej bliscy przeczekują akcje Niemców w schronie. Rachela nocą gotuje, pierze, rano zabiera ze sobą żywność do schowka i dzieli się ze znajomymi.

Rachela trafia na Umschlagplatz. Dr Rapaport zabiera ją ze sobą do szpitala, udaje chorą. Po kilku dniach wychodzi ze szpitala, gdzie przetrwała selekcję. Opiekuje się znajomymi mężczyznami, których żony i dzieci zostały wywiezione. Ukrywają się nadal w schronie na Nalewkach.

We wrześniu Rachela ponownie trafia na Umschlagplatz. Stara się za wszelką cenę wyratować. Ponownie dostaje się do szpitala i leży tam kilka dni. Unika wywózki, ukrywając się w beczkach na strychu. Kiedy stamtąd wychodzi dostrzega ją żydowski policjant, który dotkliwie ją bije. Rachela wychodzi z Umschlagplatz z grupą żon wywiezionych policjantów. Skierowane są do pracy w szopie Toebbensa. Rachela odłącza się od kolumny, wraca do męża. Przenoszą się na Nalewki 45. Rachela prosi o pomoc znajomego piekarza o pomoc, bezskutecznie. W końcu znajduje 2-pokojowe mieszkanie, płacąc kilkaset złotych dozorcy domu. Urządza tam gabinet lekarski i dentystyczny. Opisuje napady rabunkowe, urządzane przez Żydów, przebranych za Niemców.

Rachela unika kolejnej wywózki. Na Zamenhoffa gromadzi się wiele kobiet, które rzekomo mają być werbowane do pracy, m.in. przy Wertefasung, sortowaniu mienia. Rachela odchodzi, kobiety zostają wywiezione.

W styczniu 1943 Rachela unika kolejnej akcji likwidacyjnej, uprzedza bliskich, chowają się w schronach. Po ustaleniach z kuzynem, doktorem Rapaportem, który ukrywa się po stronie aryjskiej, 17 lutego 1943 Rachela opuszcza getto, wychodząc na placówkę. Przychodzi po nią Janina Jesionowska (Żydówka) ze znajomym granatowym policjantem, Nowińskim, który za wynagrodzeniem pomaga Racheli. Rachela trafia do prawnika, niejakiego Rosmana, do Anina. Rosman jest pijakiem. Przepija pieniądze, które dostaje od Racheli, nie mają co jeść. Rachela zaczyna zatem wydzielać mu pieniądze na wódkę, a resztę przeznacza na utrzymanie.

Wraz z wybuchem powstania w getcie Rachela traci kontakt z mężem, który nie zdążył wyjść na aryjską stronę. W maju 1943 roku zostaje zabrana z Anina i umieszczona u niejakiego Krawczyka, w Miedzeszynie. Mieszkanie miało służyć jako punkt przerzutowy dla ukrywających się Żydów, płacących za pomoc. Rachela sprząta i gotuje. Czuje zagrożenie i chce wracać do Rosmana, ale dowiaduje się, że została już wymeldowana, nie ma odwrotu.

Okazuje się, że Krawczyk jest Żydem. Część jego rodziny ukrywa się w miedzeszyńskim mieszkaniu. Wszyscy Żydzi składają się na utrzymanie. W styczniu 1944 fachowcy pracujący w mieszkaniu donoszą sąsiadom, że piętro wyżej ukrywają się Żydzi. Sąsiedzi uprzedzają Krawczyka. Rachela przenosi się Krupińskiego vel Wieniarskiego, który lokuje ją u niejakiej Fajnsztajnowej, Żydówki, która „uchodziła za Polkę”. Zagrożenie pozornie mija, Rachela jednak zwleka z powrotem do Krawczyka i tym samym unika kolejnej wpadki. Niemcy zresztuja ukrywających się Żydów,  niemal wszyscy giną.

Dzięki Wieniarskiemu Rachela nawiązuje kontakt z sędzią Walterem i jego żoną. Zatrzymuje się u nich. Walterowie pomagają Żydom, n iektórych ukrywają, innych wspierają, także bezinteresownie. Wiedzą, że Rachela jest Żydówką. Mieszka u nich do Powstania Warszawskiego. Opisuje źródła pomocy finansowej, z jakiej korzystali Żydzi ukrywający się po aryjskiej stronie. Rachela przekazuje środki znajomym Żydom, którzy są w gorszej sytuacji; ona sama. 7 sierpnia Niemcy aresztują Rachelę i sędziego waltera, zabierają ich do Pruszkowa. Racheli udaje się jednak dostać do szpitala w Tworkach, zwalniają ją. Do wyzwolenia mieszka u Szczepkowskich na ul. Kościuszki 43. Na polecenie organizacji podziemnej tropi Żydówki potrzebujące pomocy i przekazuje im pieniądze, otrzymane od organizacji.

Po wyzwoleniu Rachela nawiązuje kontakt z synem, który walczył w I Armii WP. Jej córka wraca z Rosji.

Adres Racheli w Pruszkowie, ul. Kościuszki 43: prawdopodobnie chodzi o kamienicę Jana Szczepkowskiego, działacza społecznego i literata, przy Kościuszki 47