Imię: Genia Nazwisko: Groswirt-Szechter

Miała czworo starszego rodzeństwa (Guta, Adam, Izio, Cela). We wrześniu 1939 r. miała iść do pierwszej klasy gimnazjum. Uczyła się tańczyć i muzyki, była hałaśliwa i pełna życia. Mieszkała wtedy na Lesznie z rodzicami i starszą o trzy lata siostrą Celą. Najstarsza siostra Guta była już mężatką i mieszkała osobno. Najstarszy brat Adam był żołnierzem i dostał się do niewoli jenieckiej, wrócił dopiero pod koniec 1940 r. Średniego brata Izia rodzice wysłali na wschód. Kiedy zlikwidowano małe getto, dostali pokój na Smoczej 1/3. Razem z rodzicami i Celą zaczęła pracę w fabryce "Kurt Rurich M.B.H" produkującej plecaki wojskowe i plandeki na auta i wagony towarowe, na Nowolipkach. Codziennie, pod eskortą szła do pracy, gdzie dostawała pół bochenka chleba i porcję zupy, a czasami jakiś suchy prowiant. 6 września 1942 r. budynek na Smoczej został otoczony przez Niemców, mieszkańcy popędzeni na selekcję na Miłej. W czasie selekcji została rozdzielona z matką, która trafiła do Treblinki. Genia została tylko z ojcem i Celą, w dalszym ciągu pracowali w fabryce. Brat mieszkał na Nowolipiu, w domu należącym do szopu Toebbensa, w którym pracował. Został wywieziony do obozu w Trawnikach. Starsza siostra mieszkała z mężem w budynku dla funkcjonariuszy policji. W listopadzie 1942 r. odbyła się selekcja w fabryce. Niemiecki pracownik administracji przyniósł listę i wywoływał po nazwiska ludzi do transportu. Została wywołana Cela, nie dało jej się uratować. Zimą 1942 r. oboje z ojcem pracowali jeszcze w fabryce. Tej zimy zachorowała na tyfus. Pomimo protestów ojca, została zabrana do szpitala. Lekarze nie dawali jej szans na przeżycie. Była silna, wyzdrowiała. Ojciec odwiedził ją raz w szpitalu. Przyniósł prezent od Krauzego, Niemca, kierownika w fabryce. W paczce była cienko pokrojona szynka i kilka jajek. Wróciła do domu. W lutym 1943 r. w fabryce wiedziano już, że zbliża się koniec. Ojciec pewnego dnia spakował trochę odzieży i zaprowadził ją do kryjówki, którą przygotował z przyjaciółmi. Po sześciu tygodniach w schronie bez kontaktu ze światem zewnętrznym, schron został odkryty. Niemcy wpuścili gaz, ludzie zaczęli się dusić. Została spuszczona do środka przez dziurę w suficie drabina sznurowa. Kiedy większość ludzi wyszła ze schronu. Wszyscy zostali ustawieni pod murem, rozebrani do naga, zrewidowani, obrabowani z resztek biżuterii. Później ustawiono ich w piątki i zaprowadzono na Umschlagplatz. Po trzech dniach bez jedzenia i picia, Genia z ojcem zostali załadowani do wagonów. Po kolejnych trzech dniach trafili do Majdanka, zostali rozdzieleni. Genia została numerem 11088. Zaprzyjaźniła się tam z Relą (nazwisko nieznane), młodą Żydówką. Pracowała w polu, przy wożeniu zwłok do masowego grobu, gdy zepsuły się piece, sortowaniu ubrań, budowie drogi. Codziennie dostawała 1/6 bochenka chleba i porcję wodnistej zupy. Razem z Relą zapisała się na ewakuację do obozu pracy i pomyślnie przeszła selekcję. W listopadzie 1943 r. (?) została wywieziona w grupie 500 więźniarek do obozu w Skarżysku-Kamiennej. Pracowała w fabryce produkującej amunicję, w Verkiem C. W fabryce pracowali również Polacy. Genia potrafiła robić na drutach i dostawała zamówienia od Polek, za pracę płaciły jej swoimi porcjami zupy i chleba. Wiosną 1944 r. została wywieziona z obozu w Skarżysku do Lipska, do fabryki amunicji, Hasag. W marcu1945 r. nastąpiła ewakuacja obozu, wszyscy zostali wypędzeni w marsz, który trwał do maja. Po kapitulacji, Genia dotarła do obozu dla byłych więźniów. Po wojnie zamieszkała w Izraelu.
Jej ojciec zginął w Majdanku, matka w Treblince. Cela trafiła do obozu pod Lublinem, gdzie była wykorzystywana seksualnie, a potem zamordowana w Majdanku. Guta z mężem zostali zastrzeleni przez żołnierzy niemieckich, którzy mieli ich zawieść do pracy w Radomiu. Adam zginął w obozie w Trawnikach.