Imię: Jerzy Herakliusz Nazwisko: Godzjaszwili

Syn Ireny z domu Kurdwanowskiej. Jego ojciec i ojczym byli Gruzinami. Zostali zamordowani zaraz po wejściu Niemców do Warszawy. Matka z ojczymem mieli firmę "Sirocco" na Wawelskiej 14, która zatrudniała ok. 50 osób. Była to palarnia kawy, handlowali kawą i herbatą. Byli zamożni, mieszkali w pięciopokojowym mieszkaniu w Warszawie, a w Świdrze mieli drugie mieszkanie. W czasie okupacji należał do konspiracji. W maju 1942 r. matka zatrudniła Zofię Galińską jako prowadzącą dom. Po pewnym czasie Zofia ujawniła swoje żydowskie pochodzenie, ale została nadal u Godzjaszwilich. Jerzy, dzięki swoim kontaktom, załatwił lepszą kenkartę mężowi Zofii, nerwowemu człowiekowi i złym wyglądzie i akcencie, który mieszkał osobno. Rodzina, w 1942 r. przeniosła się do Świdra, aby uniknąć nalotów. Tam Jerzy poznał sąsiadkę, Anitę Orzech, obywatelkę argentyńską. Po jakimś czasie się zaręczyli, Jerzy ofiarował Anicie pierścionek zaręczynowy swojego ojca. Kiedy aresztowano innych sąsiadów, folksdojczy Złotnickich, którzy okazali się Żydami, wyprowadził się z narzeczoną ponownie do Warszawy. Woleli bać się nalotów niż aresztowania. Anita bała się stracić obywatelstwo argentyńskie. Nie chciała wyjść za mąż, nie chciała zmienić dokumentów. Prawdziwe dokumenty, swoich znajomych, oferował jej Jerzy. Były to dokumenty na nazwisko Wartariane (?), Ormianki. Takie dokumenty potwierdzały by wschodnie rysy Anity. Wolała zgłosić się wyjazd do obozu dla cudzoziemców przy granicy szwajcarskiej. Czekała na wyjazd kilka tygodni na Pawiaku. Nie doczekała się wyjazdu, zaczęło się powstanie warszawskie i została uwolniona. Brała udział w powstaniu, zaciągnęła się do jakiegoś oddziału. Na barykadzie w Al. Jerozolimskich spotkała narzeczonego. Ona musiał iść dalej z oddziałem, a on musiał trwać na barykadzie. Rozmawiali krótko. Umówili się na następne spotkanie, ale nie spotkali się więcej. Godzjaszwili został ciężko ranny i nie stawił się na spotkanie. Po wojnie próbował ją znaleźć, bez rezultatu.