Imię: Wacława Nazwisko: Dobrzyńska

Wacława Dobrzyńska wychodzi z getta na aryjską stronę w maju 1942. Pomaga jej bezinteresownie znajomy z czasów przedwojennych, Michał Juchnicki. Przyjmuje „na siebie odpowiedzialność prawną i materialną”. Dobrzyńska mieszka w willi państwa M. Żuczyckich, którym płaci niewielką (co podkreśla) kwotę czynszu. W związku z „semickimi cechami urody” Dobrzyńskiej Żuczyccy domyślają się, że jest Żydówką, jednak traktują ją serdecznie i życzliwie. „Dawni i nowi znajomi” troszczą się o nią w czasie życia w zamknięciu (nie wychodziła często na ulicę), zwłaszcza w ciężkich chwilach po stracie matki i brata.

Dobrzyńska wymienia inne osoby, które niosły jej pomoc: kiedy traci dom po Powstaniu zatrzymuje się u dawnej koleżanki szkolnej, Haliny Ostapowicz. Państwo Jankowscy, Irena Kaczmarska, Zofia Świeżawska osłaniają Dobrzyńska przed podejrzliwością mieszkańców wsi Żary, gdzie przez pewien czas mieszka. Dobrzyńska podkreśla pomoc, jakiej doznała ze strony pracownika radiostacji w Raszynie, Stanisława Zawadzkiego. Zawadzki i jego rodzina orientują się, że Dobrzyńska jest Żydówką. Przez dwa tygodnie goszczą ją i dzielą się z nią wyżywieniem, w sytuacji, kiedy brak jej jakichkolwiek środków do życia.

Po wyzwoleniu Dobrzyńska na skutek wycieńczenia popada w całkowitą apatię. Pomagają jej wówczas Rudniccy, znajomi przypadkowo spotkani jeszcze w czasie Powstania.