Imię: nieznane Nazwisko: Cohn

  • NIE
  • Kobieta
  • nieznane
  • Cohn
  • Tak
  • Z Warszawy
  • Śródmieście
  • Królewska
  • Pawia; Nowolipie; Felińskiego; Żoliborz dom WSM;
  • Żyd
  • zły
  • w mieszkaniu

  • Jej rodzina pochodziła z Litwy. Jej rodzice przyjechali do Warszawy. Założyli małą pralnię bielizny, która z czasem rozrosła się do dużej pralni i fabryki. Miała brata, współwłaściciela fabryki, który gdy Niemcy chcieli go aresztować, w pierwszym okresie wojny, wyskoczył przez okno. Jej mąż pochodził ze zasymilowanej rodziny, od pokoleń mieszkającej w Warszawie. Był oficerem rezerwy i został zmobilizowany we wrześniu. Została z trzynastoletnią córką Hanną. Kiedy utworzono getto, przeniosła się z córką do getta. W 1942 r. zaczęła, razem z córką, pracę w szopie futrzarskim Schultza na Nowolipiu, przy pruciu futer. Kiedy pewnego dnia, w 1943 r. Schultz oznajmił, że przenosi swój szop do Trawnik, postanowiła, że trzeba uciekać z getta. Uciekły z córką w nocy, po drabinie przystawionej do muru. Dzięki współpracującym, opłaconym przemytnikom przeczekały w pobliskiej stróżówce do końca godziny policyjnej. Później pojechały tramwajem na Żoliborz, na ul. Felińskiego, do domu swoich znajomych, rodziny Sienieńskich. Mieszkały tam dwa tygodnie, do czasu uzyskania fałszywych dokumentów. Żyły częściowo z oszczędności. Córka zaczęła pracę w firmie krawieckiej. Ona starała się nie wychodzić z mieszkania ze względu na semickie rysy. Często zmieniały mieszkanie, a w chwilach zagrożenia znajdowały zawsze pomoc u Sienieńskich. Dwa razy była szantażowana, raz przez granatowego policjanta, a drugi raz doniosła na nią osoba znająca ich adres i nazwiska. Po upadku powstania warszawskiego, trafiła z córką na wieś pod Kielcami. Później zamieszkały w Kielcach u rodziny, która przyjęła je jako uchodźczynie z Warszawy. Po wyzwoleniu pojechały do Warszawy.

  • powstanie w getcie, w getcie, wysiedlenie
  • pomoc
  • inna pomoc, pomoc lokalowa, z papierami aryjskimi, znajomi

  • Wspomnienia Cywii Lubetkin, jednej z najwybitniejszych postaci żydowskiego ruchu oporu i powstania w getcie warszawskim, to zapis jej relacji z okresu okupacji. Po przyjeździe po wojnie do Palestyny, chcac by pamięć o wydarzeniach, w których brała udział, nie zaginęła, opowiadała na spotkaniach w kibucach o tym, jak zagłada przebiegała i co ludzie z jej środowiska czynili, by się jej - bez szans na zwycięstwo - przeciwstawić. Opis samego powstania w getcie jest główną i najbardziej wstrząsającą częścią wspomnień. Uznawane są powszechnie za jedno z najważniejszych źródeł do historii powstania. Ukazały się wcześniej w językach hebrajskim, żydowskim, angielskim i rosyjskim.

  • 87, 197