Imię: Irena (Agata) Nazwisko: Bołdok

Córka Henryka Likiermana buchaltera i pracownika firmy Plutos oraz Anny z domu Hampel. Wraz z nimi i starszą siostrą Heleną przed wojną mieszkała na Marszałkowskiej 49 mieszkania 34. W momencie przenosin do getta przechodziła ciężką chorobę zapalenia opon mózgowych, nie chodziła i nie mówiła. Wywołały to dramatyczne wydarzenia z początku wojny, kiedy Niemcy w czasie rewizji w rodzinnym domu zabili psa autorki. W getcie cała rodzina mieszkała na ulicy Siennej 30 czy 60, blisko obecnego Pałacu Kultury i Nauki. Została wraz z siostrą ochrzczona za namową jednej z sąsiadek w kościele św. Krzyża. Przechodząc przez dziurę w murze ucieka wraz z matką z getta. Zatrzymuje się u siostry swojego ojca żony lekarza Kozesa w Międzyrzeczu Podlaskim. Stamtąd po pewnym czasie matka autorki jako Anna Szonert powraca do Warszawy z zamiarem wydostania z getta mężą i starszej córki. Niestety podczas jednej z łapanek zostaje zabrana na roboty do Niemiec do fabryki marmolady, później za pomaganie w sabotażu zostaje wysłana do obozu w Ravensbruck. Autorka przebywając pod opieką ciotki dostaje się do jednego z transportów przeznaczonych do wywozu do Treblinki. W jadących już wagonach cała rodzina ciotki popełnia samobójstwo, autorka zaś zostaje uratowana przez nieznajomego kolejarza. Wówczas na krótki okres zatrzymuje się u koleżanki matki, która nie chcąc narażać własnych synów oddaje chorą na żółtaczkę autorkę pod opiekę zakonnic. Od tej pory przebywa w zakonnym sierocińcu oraz przez pewien okres w domu starców. Po wojnie bezskutecznie stara się o wyjazd do Izraela. Spotyka się również w 1946 roku z chorą matką, która niebawem umiera na raka żołądka.

Opracowano na podstawie tekstu autorstwa Ireny (Agaty) Bołdok z d. Likierman s. 27-34 (w:) Dzieci Holocaustu Mówią..., t. 2