Imię: Ewa Janina (Estera Małka) Nazwisko: Baczko (Herman)

Ojciec był administratorem nieruchomości, troje rodzeństwa, dwóch braci i siostra. Rodzina była religijna, ale tolerancyjna. Chodziła do szkoły państwowej, a później do żeńskiego gimnazjum prywatnego Zofii Kaleckiej. Po szkole przez rok uczęszczała na kursy szycia ORTU. Ewa trochę lewicowała jako młoda dziewczyna, została aresztowana w czasie jakiegoś spotkania i spędziła 8 miesięcy w więzieniu na Pawiaku, tzw. Serbii dla kobiet. Po wyjściu z więzienia poszła do pracy jako pomoc buchaltera. Przed zamknięciem getta wyjechała z przyjaciółmi do Lwowa. Po pewnym czasie wrócili do getta. W getcie wyszła za mąż za Tadeusza Hermana. Wynajęli pokój u piekarza Winnera. Pracowali oboje w szopie krawieckim, a później w fabryce poza terenem getta. Postanowili uciec z getta i pewnego razu urwali się z kolumny idącej do pracy. Ewa dostała pracę jako gospodyni domowa u Austriaczki Olgi Gulert, na Puławskiej. Dostała kenkartę na nazwisko Ewa Janina Kosek i meldunek. Widziała z okna płonące getto. Przed wybuchem powstania warszawskiego, Olga wyjechała, a Ewa poszła na Wolę do swojej siostry. Wola już się paliła, więc przedarły się na Stare Miasto, spotkały przedwojennych znajomych i włączyły się do grupy powstańców. Ewa, przy sztabie AL, zajmowała się nasłuchem radiowym, ponieważ znała dobrze niemiecki i francuski. Z powstania wyszła kanałami, została zmobilizowana do grupy partyzanckiej pod dowództwem Teocha. Jeden z uczestników tej grupy partyzanckiej groził Ewie, że ja wykończy jako Żydówkę. W obronie stanął Władek Dworakowski. Uciekając przed Niemcami, w pare osób dotarli do Żyrardowa. Po powstaniu wraca do Warszawy. Spotkała na ulicy swojego znajomego Henryka Baczko, który wrócił ze Związku Radzieckiego. Pobrali się po wojnie. Nigdy nie wróciła do swojego panieńskiego nazwiska, wyrobiła sobie metrykę na nazwisko Kosek.