Relacja 301/5180; w Archiwum ŻIH

Koniarscy są mieszkańcami Warszawy, w 1941 przenoszą się jednak do Popielowa, rodzinnej wsi Koniarskiej. Jej mąż opiekuje się dziećmi: 8-letnią córką i 4-letnim synem; Koniarska zajmuje się szmuglem. Ich syn umiera w sierpniu 1943. W listopadzie we wsi zostaje podrzucony noworodek. Koniarscy decydują się wziąć dziecko do siebie, dają mu na imię Wiesław. We wsi mówi się, że to dziecko żydowskie. Kilka miesięcy później, prawdopodobnie na skutek donosu. Koniarskich nachodzi trzech mężczyzn z organizacji Todt. Szantażują, chcą zabić dziecko, Koniarska zasłania chłopca własnym ciałem. Napastnicy dostają pieniądze i wódkę. Przychodzą jeszcze dwa razy; jednak jeden z nich ginie, pozostali znikają. Po wyzwoleniu Koniarscy wracają do Warszawy; żyją jednak w ciężkich warunkach materialnych, chorują. Koniarska za radą lekarki oddaje Wiesia do domu dziecka w Soplicowie, później Wiesio zostaje przeniesiony do domu dziecka w Jastrzębiu. Koniarscy odwiedzają dziecko co dwa tygodnie, bardzo je kochają.
Relacja spisana w 1946 roku.