Relacja O3/2322; w Archiwum Yad Vashem

Felicja Wołkomińska, rocznik 1919, w młodości mieszka w Suwałkach, w jej domu szanuje się żydowskie tradycje, rodzina jest jednak w dużym stopniu zasymilowana. Po wybuchu wojny Felicja ucieka z mężem do Wilna; pomaga im Stefan Martyka. W 1941 Żyd Korngold wydaje ich w ręce Gestapo. Mąż Felicji ginie bez wieści, ona sama zostaje zwolniona. Pomaga jej Igor Śmiałowski, umieszcza Felicję u swoich rodziców, później wraz ze znajomymi umożliwia jej wyjazd do Warszawy. Cała jej rodzina ginie w getcie w Grodnie. W Warszawie Felicja mieszka początkowo u Janusza Minkiewicza, później jednak, nie chcąc narażać gospodarzy, przenosi się do getta. Wczesną wiosną 1943 wychodzi na aryjską stronę, pomaga jej grupa Polaków, związanych z AL i z PPR; wielokrotnie wspiera ją także Czesław Miłosz. Felicja utrzymuje się z prac dziewiarskich, później pracuje jako opiekunka do dzieci. W 1957 Felicja emigruje do Izraela.
Relację spisano w 1964.