Relacja O3[3586]; w Archiwum Yad Vashem

Anna Duracz, od wczesnych lat młodości zaangażowana w młodzieżowe ruchy lewicowe i komunistyczne w Polsce. Najpierw w organizacji Spartakus pod egidą ZNMSu, i PPS. W gettcie zaangażowana w pomoc dla ubogich i akcję samokształceniową. W styczniu 1942 roku, czasie pobytu w gettce zostaje członkiem PPRu. Po wyjściu z getta natychmiast złapana i ograbiona przez szmalcowników. Odnajduje kontakty z towarzyszami z partii i angażuje się w konspirację PPR i Gwardii Ludowej. Pomieszkuje w róznych konspiracyjnych lokalach. Zatrudniona w sztabie głównym GL, później jako pracownik działu szkoleniowego. Ukrywa się na fałszywych, aryjskich papierach. W grudniu 1942 roku poznaje swojego przyszłego męża, Jerzego Duracza. Zamieszkuje z nim w konspiracyjnym mieszkaniu. Pomaga innym Żydom z getta. Pomaga też ukrywać swoejego ojca i stryja, obu wysyła do partyzantki i tam udaje im się dotrwać do końca wojny. Do wybuchu powstania warszawskiego działa wraz z mężem w GL, później w Armii Ludowej. Po upadku powstania, w piatym miesiącu ciąży trafia do obozu jenieckiego Gross Lubars, następnie do obozu w Oberlanden pod granicą holenderską. Tam 10 stycznia 1945 roku rodzi syna. Następnie w angielskich szpitalach przechodzi szereg operacji. Wraca do zdrowia i do kraju przez Francję, tam jeszcze angażując się w ruch komunistyczny. W Polsce działaczka komunistyczna, po 1956r zaangażowana w rewizjonizm. W 1968 roku wyjeżdża z kraju do Izraela.