Wywiad USC 20750 - Antoni Karol Adamowicz

Urodził się w rodzinie spolonizowanej. Skończył polską szkołę, w klasie był jedynym Żydem. Studiował prawo, ale tuż przed wojną zrobił kurs mechanika samochodowego i prawo jazdy. Nie był w wojsku ze względu na dość dużą niedowagę. Po wybuchu wojny ewakuował się do Kowna. Z Kowna pojechał z żoną do Lwowa. Pracował jako buchalter. Po wkroczeniu Niemców, zaczął pracować jako mechanik samochodowy. Potem zaczął pracę w szpitalu w getcie. W 1943 r. szpital zlikwidowano, a Karol dostał się do obozu janowskiego. Udało mu się uciec po tygodniu, w marcu 43 r. pojechał do Krakowa, a stamtąd do Warszawy. W Warszawie już ukrywała się żona. Trafił do mieszkania na Walecznych, do którego po jakimś czasie przyszli szmalcownicy. Udało mu się uciec, Jacek Żuławski, artysta malarz, zaprowadził go na Brzozową, do mieszkania prof. Witolda Stefanowskiego, parazytologa z UW. Karol dostał metrykę z kościoła lwowskiego na nazwisko Antoni Adamowicz. Mieszkał tam do powstania warszawskiego, kiedy to zburzony został ten budynek. Brał udział w powstaniu jako cywil. Po powstaniu dostał się do obozu w Pruszkowie, a stamtąd do Oświęcimia Brzezinki. Z Oświęcimia trafił do obozu pracy w Litomierzycach. Pracował w sztolniach kopalni. Uległ wypadkowi, zmiażdżony prze dwa wagoniki. Trafił do szpitalika w obozie, zajął się nim przedwojenny sędzia, pracujący jako sanitariusz i uratował mu życie. Doczekał wyzwolenia w obozie. Po wojnie wrócił do Krakowa, potem mieszkał we Wrocławiu i Warszawie. Pracował w Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego.