Relacja O3/1620; w Archiwum Yad Vashem

Adam Nowicki, rocznik 1925. Spędza dzieciństwo i młodość w Płocku, w rodzinie zasymilowanej. Ojciec jest urzędnikiem. Adam chodzi do polskiej szkoły. Na początku okupacji rodzina przenosi się do getta. W 1941 Adam z rodziną zostaje wywieziony do Chmielnika, pracuje jako drwal. Jego brat zajmuje się handlem; ma aryjskie papiery i funkcjonuje jako Andrzej Prądzyński. Adam trafia do obozu pracy w Skarżysku-Kamiennej. Ucieka z obozu, ukrywa się w Staszowie. Zdobywa aryjskie dokumenty i handluje garbnikami razem z bratem, ten jednak zostaje aresztowany i wysłany do Oświęcimia. Adama atakują członkowie oddziału NSZ, domyślają się, że jest Żydem. Przenosi się ze znajomymi do Lwowa, pracuje w zakładach drzewnych. Zostaje rozpoznany, wyjeżdża do Częstochowy. Krótko pracuje u piekarza, budzi podejrzenia, wraca do Lwowa. Dostaje fałszywe dokumenty kolejarskie. Przenosi się z przyjaciółmi do Warszawy, zarabia na szmuglu. W czasie powstania warszawskiego mieszka w Pruszkowie. Pracuje przy organizacji obozu przejściowego. Przenosi się do Częstochowy i tu zastaje go wyzwolenie. Odnajduje w Płocku brata. Żeni się z Iloną Rappel, w 1947 roku rodzi im się córka. Prowadzi razem z bratem firmę chemiczną we Wrocławiu. W 1948 roku likwidują firmę, w 1951 przenoszą się do Warszawy. Adam w 1952 zdaje maturę i zaczyna studia ekonomiczne. Kończy je w 1957 i emigruje do Izraela z żoną i córką. Pracuje jako technik radiolog w szpitalu.
Relacja spisana w 1960 roku.