Naoczni świadkowie opowiadali, że „widok i poz...

Naoczni świadkowie opowiadali, że „widok i pozy zagazowanych po egzekucji przejmował niewysłowioną grozą i mroził krew w żyłach. Nieszczęśliwi mieli powykręcane ręce, powyrywane włosy. Na wykrzywionych w upiornych grymasach szaro – sinych twarzach, z wysadzonymi na wierzch oczyma, zastygł wyraz najwyższego przerażenia i śmiertelnego lęku. Świadczyło to o straszliwych mękach konania, pod wpływem działania gazów trujących”.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)