W getcie słychać głosy żalu pod adresem społec...

W getcie słychać głosy żalu pod adresem społeczeństwa polskiego, że nie wyciąga ono do Żydów pomocnej dłoni. Stanisław Sznapman uważa jednak, że to niesłuszne, gdyż społeczeństwo polskie współczuło im i ubolewało nad ich losem. Znał on wiele przypadków okazywania wsparcia poprzez przyjmowanie żydowskich dzieci, ukrywanie ludzi po aryjskiej stronie, wspomagania potrzebujących. Sznapman tłumaczy, że przecież Polacy również byli straszliwie terroryzowani, a za ukrywanie Żyda groziła im kara śmierci. Jeśli niektóre jednostki wyzyskiwały sytuacje i kazali sobie bardzo słono płacić za wyświadczone przysługi lub wprost szantażowali, ogołacając ze wszystkiego Żydów oddających się im w opiekę, to były „chwasty na odpowiednio zabagnionej i zatrutej glebie lub nikczemne hieny, za które nie można winić ogółu, bo hieny są wszędzie”.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)