Zależnie od nastroju i charakteru pełniących s...

Zależnie od nastroju i charakteru pełniących służbę żandarmów, na posterunkach u wylotów z getta i miejsc, gdzie krzyżowały się ulice getta z ulicami z dzielnicy aryjskiej, wobec przechodzących Żydów stosowane były wszelkie możliwe złośliwości i szykany. Żądano, aby Żydzi, przechodząc obok posterunków, zdejmowali nakrycie głowy. Niektórym rozkazywano chodzić nie zwykłym krokiem, lecz biegać, często kazano biegać całemu przechodzącemu tłumowi. Wielu ludziom rozkazywano brać do rąk po cegle i stać z podniesionymi rękoma, podczas mrozu, przez dłuższy czas. Inni musieli biegać z cegłami w rękach lub tańczyć i śpiewać. Niektórym kazano padać i powstawać w kałuże błota, a kobietom kazano myć ręce i twarze w tych kałużach lub kłaść się do nich, bądź pić je z kapeluszy. Podczas mrozów kazano kobietom zdejmować obuwie i stać boso ponad 2 godziny. Inne musiały klęczeć lub siadać na śniegu podczas mrozu. Żandarmi często ściągali pasażerów z dorożek, zaprzęgając ich i każąc ciągnąc dorożki zamiast koni. Za natychmiastowe niewykonanie rozkazów groziło bicie pejczem po twarzy i głowie. Stałe bicie pejczami przechodniów było rzeczą codzienną.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)