Żołnierze niemieccy zaczęli łapać Żydów na uli...

Żołnierze niemieccy zaczęli łapać Żydów na ulicach do robót. Nie słuchano żadnych tłumaczeń, a gdy ktoś się im sprzeciwiał, zostawał zastrzelony lub straszliwie skatowany. Na roboty prowadzono Żydów partiami, po drodze niemiłosiernie bijąc ich pejczami. Przetrzymywano ich całymi dniami bez jedzenia, znęcając się nad nimi. Kazano im wykonywać roboty, przekraczające często ludzkie możliwości – starszym i wątłym ludziom kazano nosić 100 i 200 kg ciężary, a gdy nie mogli tego zrobić, kopano ich i katowano do utraty przytomności.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)