Ludność odetchnęła, bombardowanie miasta się s...

Ludność odetchnęła, bombardowanie miasta się skończyło. Zaczęto wychodzić na ulice i oglądać spustoszenia. Na ulicach zwalone domy, popękane i podziurawione mury, szkielety spalonych kamienic, niektóre domy jeszcze się paliły, ale o gaszeniu ich nie było mowy z powodu braku wody. Zaczęto zdawać sobie sprawę co do ogromu nieszczęścia, jakie spadło na kraj. Najpierw zaczęto złorzeczyć rządowi i dowództwu, ale dalszy rozwój wypadków dowiódł, że było to zbyt pochopne – młoda polska armia biła się bohatersko, nie mając jednak szans z tak dużym przeciwnikiem, jakim byli Niemcy.

Autor napisał pamiętnik ukrywając się po tzw. aryjskiej stronie. Wiadomo, że nie doczekał wyzwolenia. Pamiętnik przekazali do ŻIH pisarze: Helena Boguszewska i Jerzy Kornacki.
Autor opisuje w pamiętniku: oblężenie Warszawy w 1939 roku; początki okupacji niemieckiej, prześladowanie Żydów, łapanki na roboty przymusowe; utworzenie getta; opis życia codziennego w getcie: napływ przesiedleńców, głód, epidemia; wielką akcję wysiedleńczą latem 1942 r.; selekcje robotników w szopach; warunki życia w getcie szczątkowym; szantaże grożące Żydom po tzw. aryjskiej stronie; rolę policji polskiej i Żydowskiej Służby Porządkowej.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 23-26, 95-96, 116-17, 140-142, 155-156, 178-179, 205-208 (fragmenty)