Żebraków z getta można było podzielić na trzy...

Żebraków z getta można było podzielić na trzy kategorie. Trzecia kategoria to żebracy artyści uliczni: śpiewacy i muzycy. Wśród śpiewaków wyróżniał się pan w okularach o bardzo pięknym głosie, jego żona wraz z dzieckiem w wózku zbierała datki. Był też śpiewak melodii bożnicznych, który czasem obchodził klatki schodowe. Na ul. Ciepłej śpiewała jakaś dziewczynka hebrajskie piosenki. Była też „gidia”, czyli kobieta wysoka i szczupła z inteligencji, która śpiewała cienkim głosem: „Życie bardzo nikczemnie uderzyło mnie w skroń, siostro przystań tu przy mnie, siostro podaj mi dłoń”, czasem śpiewa o „ulicy Siennej” albo „umówiłem się z nią na dziewiątą”. Byli tez muzykanci – charakterystyczną grupę stanowili: jeden kulawy, grający na trąbie i dwaj niewidomi śpiewacy śpiewający po żydowsku „o mieście Jeruzalem”. Na ulicach było też kilku skrzypków – tylko niektórzy z nich umieli dobrze grać.

Autor zebrał wszystkie swoje zapiski z dwóch lat od 1939 do 1941roku w postaci dziennika prowadzonego po polsku i po angielsku „Diary” oraz krótkich artykułów. Dziennik to zapiski dotyczące oblężenia Warszawy, początków okupacji (m. in. o pracach przymusowych) oraz życia w getcie warszawskim. Diary to skrócona wersja dziennika w języku angielskim.
W pamiętniku znajdują się refleksje na temat: genezy upadku Polski – krytyka polityki przedwojennego państwa polskiego, świadka naocznego – streszczenie wypowiedzi Heinricha Heinego dotyczących Żydów i Polaków, przypomnienie prześladowań Żydów w różnych epokach, wypisy z pamiętników Ludendorffa, dotyczące Polski, refleksje o dyktaturze i dyktatorach, sytuacja demograficzna Francji w oświetleniu książki Jeana Giraudoux Pleins pouvoirs.

Publikacja: Pamiętniki z getta warszawskiego, Warszawa 1993, s. 35-40 (fragment)