Sophie i jej rodzina opuszczają obóz. Ci, któr...

Sophie i jej rodzina opuszczają obóz. Ci, którzy nie byli zdolni do podroży, musieli pozostać. Odległość między obozem a peronem wynosi 6 kilometrów. Droga trwa długo. Wygłodzeni i wycieńczeni ludzie nie mają siły iść. Zatrzymują się co 100 metrów, żeby odpocząć. Po drodze mijają dom - firanki w oknach, kwiaty w ogrodzie, rower przed drzwiami - ludzie żyją normalnie. Tylko ich - Żydów przez dwa lata więziono i traktowano jak zwierzęta.
Dla Sophie droga jest bardzo męcząca, ale ma dobre przeczucia, wydaje jej się, że teraz wszystko może już być dobrze. Wysyłają ich do Czechosłowacji, może będą wreszcie wolni.

Pamiętnik 302/231 w Archiwum ŻIH
Początek okupacji niemieckiej w Warszawie, rozporządzenia antyżydowskie(mąż autorki był więziony za brak żydowskiej opaski). Życie w getcie warszawskim, praca w szopie Schulza. W styczniu 1943 r. autorka opuściła getto, ukrywała się w Konstancinie i Milanówku, była prześladowana przez
szantażystów. Mąż i córka ukrywali się oddzielnie. W lipcu 1943
cała rodzina zgłosiła się do Hotelu Polskiego w Warszawie, po czym zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Bergen-Belsen. Opis warunków życia w obozie, ewakuacja obozu w kwietniu 1945 r., wyzwolenie i wyjazd do Paryża.
Autorka pochodziła z rodziny polskich Żydów mieszkających przez pewien czas w Niemczech. Przed wojną studiowała w Paryżu. Po wojnie wyjechałado Izraela.