Sophie przyzwyczaja się do życia w ukryciu. Śp...

Sophie przyzwyczaja się do życia w ukryciu. Śpi do późna i całymi dniami rozmawia z doktorem. Opowiada mu getcie i tym co tam przeżyła. Uczy go również angielskiego. Mija zima i przychodzi wiosna. Doktor decyduje, że Sophie nie może tyle miesięcy przebywać wyłącznie w domu, w zamknięciu, bez świeżego powietrza. Pozwala jej więc wychodzić na parę minut do ogrodu tuż po godzinie policyjnej.
Często myśli o swojej małej córeczce, tęskni za nią, ale wie, że tam gdzie jest, jest jej dobrze. Dostała polskie dokumenty - imię i nazwisko. Może normalnie żyć, wychodzić na ulicę i bawić się z dziećmi. Pewnie już dawno zapomniała o getcie.

Pamiętnik 302/231 w Archiwum ŻIH
Początek okupacji niemieckiej w Warszawie, rozporządzenia antyżydowskie(mąż autorki był więziony za brak żydowskiej opaski). Życie w getcie warszawskim, praca w szopie Schulza. W styczniu 1943 r. autorka opuściła getto, ukrywała się w Konstancinie i Milanówku, była prześladowana przez
szantażystów. Mąż i córka ukrywali się oddzielnie. W lipcu 1943
cała rodzina zgłosiła się do Hotelu Polskiego w Warszawie, po czym zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Bergen-Belsen. Opis warunków życia w obozie, ewakuacja obozu w kwietniu 1945 r., wyzwolenie i wyjazd do Paryża.
Autorka pochodziła z rodziny polskich Żydów mieszkających przez pewien czas w Niemczech. Przed wojną studiowała w Paryżu. Po wojnie wyjechała do Izraela.