Sophie i jej rodzina cieszą się z powrotu do d...

Sophie i jej rodzina cieszą się z powrotu do domu. Jednak ani na chwile nie zaznają spokoju. Najpierw zostają przeszukani przez policję. Następnie zostają wybudzeni ze snu w środku nocy przez portiera, który nalega, aby wyjść na ulice i pomóc w budowaniu barykady.
Już tej samej nocy muszą opuścić swoje mieszkanie ze względu na zbyt duże niebezpieczeństwo grożące im w tym miejscu.
Sophie z dzieckiem i mężem udają się do jej matki i brata.
Na ulicach panuje totalny chaos. Słychać spadające bomby.
W mieszkaniu gromadzi się rodzina- w sumie 14 osób. Co chwila włączają się syreny, trzeba schodzić do piwnicy - paręnaście razy dziennie.
Powstaje milicja, wszyscy chcą pomóc. Na ochotników zgłaszają się mąż, brat i 18-letni bratanek Sophie. W radiu puszczają hymn narodowy, te słowa dodają ludziom otuchy.
Sophie i jej rodzina spędzają noce w piwnicy.
Warszawa płonie, dzień w dzień spadają kolejne bomby doszczętnie niszcząc miasto. Pustymi ulicami przemykają przestraszeni ludzie, chcący jak najszybciej dotrzeć do celu przed następnym bombardowaniem. Panuje głód, ponieważ wszystkie zapasy sklepowe zostały już wyczerpane.
22 dni żyje w ten sposób ludność Warszawy.

Pamiętnik 302/231 w Archiwum ŻIH
Początek okupacji niemieckiej w Warszawie, rozporządzenia antyżydowskie(mąż autorki był więziony za brak żydowskiej opaski). Życie w getcie warszawskim, praca w szopie Schulza. W styczniu 1943 r. autorka opuściła getto, ukrywała się w Konstancinie i Milanówku, była prześladowana przez
szantażystów. Mąż i córka ukrywali się oddzielnie. W lipcu 1943
cała rodzina zgłosiła się do Hotelu Polskiego w Warszawie, po czym zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Bergen-Belsen. Opis warunków życia w obozie, ewakuacja obozu w kwietniu 1945 r., wyzwolenie i wyjazd do Paryża.
Autorka pochodziła z rodziny polskich Żydów mieszkających przez pewien czas w Niemczech. Przed wojną studiowała w Paryżu. Po wojnie wyjechałado Izraela.