Plan ucieczki ułożony przez pracowników łaźni...

Plan ucieczki ułożony przez pracowników łaźni na Pawiaku wiosna 1944 r. Opierał się w dużej mierze na znajomości kanałów warszawskich przez więźnia Krupnika. Dziesięciu mężczyzn miało uciec przez okno na drugim piętrze, przeciąć kraty i opuścić się na ziemię. Zdobyli wcześniej linę. Krupnik uważał jednak, że grupa jest za duża, zwlekał. Bez niego grupa ucieczkowa była bezradna. Krupnik i jego przyjaciel Dąb mieli swój własny plan. W pewną niedzielę kwietnia 1944 r., o piątej po południu w oknie łaźni ukazał się jeden z więźniów i powiedział, że Krupnik i Dąb właśnie uciekają. Strażnik Rabke, przyszedł do łaźni pożyczyć kalosze. Powiedział, że podobno coś się zepsuło i Krupnik z Dębem mieli to naprawiać. Pracownicy łaźni widzieli ich przez okno idących przez podwórze w kombinezonach roboczych do pracy. Eskortował ich Rabke. Weszli do kanału na ul. Więziennej pod pozorem naprawy studni. Rabke stał z karabinem przy wlocie do kanału. Po pół godzinie czekania zaczął ich wołać. Tego dnia uciekli. Niemcy zameldowali w gestapo, że utonęli w kanale. T

Po wojnie został utworzony prywatny zbiór dokumentów dotyczących Pawiaka. Utworzył go Bronisław Anlen, żydowski dentysta z Warszawy, więzień od listopada 1943 r.