Maryla czuła się krańcowo zmęczona i przygnębi...

Maryla czuła się krańcowo zmęczona i przygnębiona beznadziejną sytuacją w getcie, z której nie widziała żadnego wyjścia, prócz śmierci. Zaczęły się mnożyć przypadki napadów: Żydzi okradali innych Żydów z każdej rzeczy, która mogła mieć jakąkolwiek wartość. Podszywali się pod bojowników konspiracji. Napady miały zwykle miejsce w bramach opuszczonych domów: bandyci kazali napadniętym rozbierać się do naga, czasem ich zabijali. Niemcy przyglądali się temu z satysfakcją. Granatowa policja nie miała wstępu na teren getta, a żydowskim policjantom trudno było interweniować, byli pozbawieni broni. Na początku kwietnia rozeszła się wieść o Niemcu zabitym przez Żydów; Maryla również w tym przypadku podejrzewała grupy bandytów, uważała, że nikt rozsądny nie popełniłby takiego czynu, narażając innych Żydów na ciężkie represje w odwecie. Kto mógł, ukrył się w bunkrach. Kilka godzin po incydencie ulica Miła została obstawiona przez żandarmerię; Niemcy zadowolili się jednak wyniesieniem żydowskiego dobytku; obyło się bez pogromu.