Grudzień 1941 r. Na ul. Zamenhofa, co kilka me...

Grudzień 1941 r. Na ul. Zamenhofa, co kilka metrów leżał trup przykryty arkuszem papieru, przyciśniętym na rogach kamieniami. Spod papieru wystawały nogi pozbawione butów i skarpet. Pod ścianami, na śniegu siedziały dzieci w łachmanach, których rodzice umarli z głodu, chorób lub zostali zabici. Była to jedna z najruchliwszych ulic getta. Jeździł po niej tramwaj z gwiazdą Dawida, zaprzężony w konie. Jeździły ryksze ciągnięte przez ludzi. W rikszach siedzieli dobrze odkarmieni mężczyźni i kobiety w futrach i z żydowskimi opaskami na rękach. Po ulicy, przy krawężniku snuli się obdarci mężczyźni szukający niedopałków papierosów. Dzieci w łachmanach wyrywały ludziom torebki lub paczki. Podjeżdżały ciężarówki przywożące do getta nowych mieszkańców z małych miasteczek. Ulicą chodziły dwa rodzeństwa. Jedno rodzeństwo to około 16-letni chłopiec z siostrzyczką. Chodzili przytuleni i śpiewali pięknymi głosami "Marlene". Drugie rodzeństwo t 9-10-letnie bliźnięta w łachmanach, bardzo wynędzniali. Kilka miesięcy później chłopiec zmarł. Wygląd ludzi zagłodzonych był charakterystyczny: zapadnięta górna część twarzy, obrzęk dolnej, opuchnięte nogi. Ulicą chodzili też ludzie wystrojeni, syci.