Relacja 301-5960 w Archiwum ŻIH

1) Oświadczenie Elżbiety Gadeyskiej z 25.01.1964 r., zaświadczające, że Jan Kuciński mieszkał w getcie do lipca 1942 r. 2) Oświadczenie Ireny Lewickiej z 26.01.1964 r. 3) Relacja Jana Kucińskiego opisująca jego losy od 1939 do 1945 r.

Przed wojną mieszkał z żoną i trzyletnim wówczas synkiem Stefanem Aleksandrem. Pracował w dziale eksportowym Przędzalni i Tkalni Juty i Lnu WARTA przy Mazowieckiej 3. Dobrze mówił po niemiecku. Po wybuchu wojny, jako porucznik rezerwy, został zmobilizowany do Wilna. Do Warszawy wrócił dopiero w październiku 1939 r. W międzyczasie jego żona wyruszyła w poszukiwaniu męża w kierunku Wilna. Synek mieszkał u kuzynki żony na Granicznej. Kiedy utworzono getto, zamieszkał z synem początkowo na Elektoralnej. W końcu grudnia 1941 r. Niemcy wyłączyli nieparzystą stronę Elektoralnej z getta. Musiał się przeprowadzić do pokoju przejściowego na Solnej. Stefanek zaczął chorować na płuca, był coraz słabszy. Syn został wyprowadzony z getta przez sądy pod koniec lipca, a Jan/Maurycy wyszedł z getta 2 sierpnia 1942 r. Mieszkał początkowo na Fałata 6, później na Rakowieckiej 39a u Adeli Roland. Syn do połowy 1947 r. mieszkał w Otwocku. 9 sierpnia 1944 r. Niemcy wyrzucili wszystkich lokatorów z budynku na Rakowieckiej. Kuciński razem z niepełnosprawną Adelą Roland dotarł 16 sierpnia do wsi Sokołów pod Komorowem. Mieszkali tam do 1 października. Później wyjechali oboje do Krakowa, Wiednia i Berlina. Do Polski wrócił w grudniu 1945 r. Żona wróciła do Polski w połowie 1947 r.

Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego
ul. Tłomackie 3/5
00-090 Warszawa
secretary@jhi.pl
www.jhi.pl